Familie De Kort is terug op Aruba: ‘We zijn blij om weer thuis te zijn, maar het is ook gek’
Vorig jaar deelde vader Rendell de Kort zijn verhaal over zijn zoontje Kayden, bij wie voor de geboorte een CHD werd geconstateerd. Daarom moest de familie tijdelijk verhuizen van Aruba naar Rotterdam. Inmiddels zijn ze terug op Aruba en vertelt Rendell samen met zijn vrouw Lay Hing hoe het nu met ze gaat.
In de slaapkamer van hun huis op Aruba zitten Rendell en Lay Hing de Kort samen met hun zoontje Kayden (1) klaar voor het gesprek. Amélie (8) is er niet, zij is terug op haar oude basisschool. Kayden rent vrolijk door de kamer en heeft duidelijk zin om te spelen. “Hij kan niet stilzitten”, zegt Lay Hing lachend. Om beurten ontfermen Kaydens ouders zich over de kleine, die ruim een jaar geleden werd geboren in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.
Eindelijk terug
Na een jaar met veel ups en downs gaat het nu goed met de ‘kleine vechter’. In februari slaagde hij voor de ‘Fit to Fly–test’ en dus vloog de familie De Kort na anderhalf jaar terug van Nederland naar Aruba. “We hebben nog best wel gelachen om die test”, zegt Rendell. “Want hij scoorde beter op de saturatietest dan Lay Hing.”
Toch verliep de reis niet helemaal zonder stress, want de saturatiemeter die ze speciaal daarvoor hadden aangeschaft, gaf slechte waarden aan. “Gelukkig kon er in alle rust een arts bij worden gehaald, dat is tegenwoordig heel goed geregeld bij de KLM. Die stelde ons gerust, er bleek niets aan de hand. Maar we schrokken natuurlijk wel even.”
Eenmaal terug op Aruba, ging het met de gezondheid van Kayden steeds beter en beter. “Het warme weer en de rust van het eiland doen hem goed, denk ik”, zegt Lay Hing. Rendell: “We zijn heel blij om weer thuis te zijn. Het weer, de ruimte en de vrijheid om ’s ochtends even de tuin in te lopen: het is heerlijk. We hadden Amélie beloofd om weer kippen te nemen. Dus dat hebben we meteen gedaan. En ik had me voorgenomen om meteen elke dag naar het strand te gaan, maar daar kom ik nog niet aan toe. Ik geniet nu vooral van het gevoel om weer thuis te zijn.”
Nieuwe situatie
Na de hectische jaren die ze achter de rug hebben, doet de rust ze goed. “Elke nacht kijk ik nog naar de foto’s”, vertelt Lay Hing. “Het blijft bizar, wat we hebben meegemaakt. Maar hoe zwaar het ook was, we hebben ook veel mooie herinneringen gemaakt.”
Rendell: “De overdracht naar het ziekenhuis op Aruba is uitstekend gegaan, er wordt goed voor ons gezorgd. Maar het blijft natuurlijk een beetje een eng idee: wat als er iets is, wat ze alleen in een expertisecentrum in Rotterdam kunnen oplossen? Gelukkig is er afgesproken met het Erasmus dat we snel kunnen schakelen als er iets is en eventueel direct die kant op kunnen vliegen. De komende jaren zullen we sowieso nog een paar keer teruggaan voor controles.”
‘Alles is anders’
Terwijl Lay Hing even haar aandacht verlegt naar Kayden, die graag wil spelen, mijmert Rendell over het afgelopen jaar. Hij kijkt naar zijn zoon, die af en toe op de achtergrond iets roept. “Toen hij nog met onderontwikkelde stembanden zat, zei een verpleegkundige eens: ‘wacht maar, als-ie straks ouder is. Dan zou je wensen dat hij zo stil was’. Maar eigenlijk geniet ik er alleen maar van als ik hem zo hoor.”
“Het is ook gek om weer terug te zijn. Op het vliegveld werden we opgewacht door een hele grote groep familie en vrienden. Dat was supermooi. Maar daarna merk je al snel dat iedereen gewoon doorgaat met zijn leven, alsof er niets is gebeurd. Dat is normaal natuurlijk, maar voor ons is alles anders.”
Zo runden Rendell en Lay Hing voor vertrek naar Rotterdam een goedlopend consultancybedrijf, waar ze beiden fulltime voor werkten. Rendell: “Nu is drie dagen in de week de max. Onze prioriteiten liggen ergens anders na alles wat we hebben meegemaakt. Onze levens zullen nooit meer hetzelfde worden. Ik denk ook dat het onmogelijk is om door zo’n jaar te gaanzonder emotionele schrammen op te lopen.”
Supersterke band
Maar ze zijn blij hoe ze alles hebben aangepakt. “Het heeft ons als familie ook veel gebracht. Onze dochter heeft gezien én meegemaakt wat we overhebben voor onze kinderen. Dus ook voor haar. De band tussen de twee kinderen is ook supersterk geworden, net als tussen mij en m’n vrouw. We zijn er samen doorheen gegaan en ook samen weer uitgekomen.”
“Tot slot zijn we erg dankbaar dat we ons leven op Aruba kunnen voorzetten zonder dat alles een grote financiële impact op ons heeft gehad. De kosten die we hadden gehad als de ziektekostenverzekering hier op Aruba niet had geholpen, waren niet te betalen geweest. Dan hadden we ons huis moeten verkopen. En gelukkig hadden we wat eigen spaargeld. Ik ben best trots dat we het daardoor zonder financiële hulp van anderen hebben gered. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat we het leven van Kayden hebben kunnen redden. Dat is nog niet voor iedereen op de wereld weggelegd.”
