‘Na elke nacht vroegen we ons weer af: is het goed gegaan?’
De blijdschap over de zwangerschap van dochter Eva werd bruut verstoord door de diagnose CHD. Oma Ellen ging vanaf dat moment overal mee naartoe, opa Paul werd door de coronamaatregelen gedwongen om van een afstandje toe te kijken. Uiteindelijk kwam het goed. Meja doet het beter dan ze hadden durven dromen en Ellen en Paul zijn verknocht aan hun kleindochter. Ellen vertelt hun verhaal.
Vlak na haar eerste verjaardag kreeg Meja een groot onderzoek. We hingen bijna de vlag uit, zo goed gaat het met haar! We prijzen ons gelukkig. Ze is een heerlijk eigenwijs dingske, een echte handenbinder.
Roze wolk
Meja is ons eerste kleinkind. Toen Eva zwanger bleek van haar donor, zaten we een tijdlang op een roze wolk. Maar toen Meja werd gediagnosticeerd met CHD, werden we keihard van die wolk afgegooid. Want het is bijna ongelooflijk, zo ernstig is deze aandoening. Meja’s overlevingskans werd geschat op 30 tot 40 procent.
Ik was daarom ook heel terughoudend in het begin. Maar Eva wist meteen dat ze doorwilde met de zwangerschap. ‘Als je in de loterij 30 tot 40 procent kans hebt op de hoofdprijs, dan ga je daar toch voor?’ zei ze.
Vanaf dat moment ging ik overal mee naartoe. Dus ook naar Leuven, voor de FETO behandeling. Alles leek daarbij goed te gaan, tot het FETO-ballonnetje eruit ging. Eva’s binnenste vlies bleek kapot, en ze had ook nog eens veel vruchtwater (polyhydramnion). Ze moest daarom thuisblijven en kon niets doen. Ze durfde nog niet te niezen, of iets op te pakken van de grond. Dus dan belde ze op, en kwam ik langs. Met zo’n speciale kaart, zodat ik buiten mocht zijn met de avondklok.
Gelukkig wonen we allemaal in Nijmegen. Paul ging naar Eva om het huis te poetsen. Een van onze twee zoons is kok, dus die kookte voor haar. En onze andere zoon kwam de tuin doen. Zo was de hele familie betrokken. En na elke nacht vroegen we ons weer af: is alles goed gegaan? Blijf nog maar even in de buik Meja, dachten we dan. Zodat je sterk kan worden.
Apparaten
Na 38 weken en 4 dagen kwam Meja ter wereld, op 6 mei 2021. Vier dagen later werd ze geopereerd. Je bent steeds zo bang dat het misgaat, wil continu bij haar zijn. En elke keer dat je haar ziet, sta je weer versteld van alle slangetjes en apparaten om haar heen. ‘Niet naar die apparaten kijken’, zeiden de artsen. ‘Kijk naar Meja. Zij laat je zien of het goed gaat’.
En goed, dat ging het. Zo goed zelfs, dat ze na zeven weken al naar huis mocht. Meja doet het nu geweldig. Ze doet alles wat een kind op die leeftijd doet. Ze staat, kruipt, brabbelt en is nog net niet aan het lopen. Het litteken op haar buik zie je bijna niet meer. En ze drinkt haar flesje al bijna leeg! In het begin had ze het daar heel zwaar mee, en ik weet nog goed hoe moeilijk ik het vond om dat te zien. Dus elke keer als ik zie hoe goed dat nu gaat, maakt me dat zielsgelukkig.
Speciale band
Ook al is ze tot nu toe ons enige kleinkind, we denken wel dat onze band met Meja extra speciaal is. Door alles wat ze heeft doorstaan, zouden we het liefst elke dag bij haar zijn. Als ik binnenkom, gaan Meja’s handjes meteen de lucht in: oma is er!
Opa deelt op zijn beurt zijn voorliefde voor beweging met haar. Hij is altijd sportleraar geweest, en Meja is ook een echte actieveling. Bijna elke week gaan ze met z’n tweetjes naar het park. Dan helpt hij haar, door even dat zetje te geven als ze ergens op wil klimmen, haar op de glijbaan te zetten en met een bal te laten spelen. Steeds kijkt hij: wat kan ze? Opa weet als geen ander hoe belangrijk dat is voor haar fysieke ontwikkeling en motoriek.
Meja houdt ook enorm van muziek en dansen. Ze kan dansen op de maat, hoe leuk is dat! Én ze heeft al meerdere keren in het vliegtuig gezeten! Naar Ibiza, en naar Praag. Zo maakt ze al van alles mee in haar jonge leventje.
